«بسم رب الحسین »
همیشه ما را گفته اند نهایت شقادت بشری آن است که مصداق مبارکه ی کالانعام بلهم اضل شود و مدام ما را بر حذر داشته اند که مبادا حیوان یا که بدتر از حیوانی شویم ولی هیچ گاه هیچ کس به این نیندیشیده بود که شاید مفهوم مخالفی نیز در دل این ایه نهفته باشد که:ایها الانسان از آن نیز بر حذر باش که حیوانی به مقامی انسانی و شاید به از آن دست یابد و تو از آن وامانی که این نیز همان اوج شقاوت توست که حیوانی به مقامی والا نایل گردد و انسانی از آن وا بماند!و اما عاشورا تفسیر مصوری از دو وجه ی این شریفه است در آنجا که فریادهای اناابن محمدالمصطفی،اناابن فاطمة الزهرا،اناابن علی المرتضی گوش عالم را پر کرده بود واین کوفیان بودند که بسان کران و کوران مادر زاد می زدند و می کشتند و می بردند و اما این ذوالجناح است همان  تفسیر مصور مفهوم مخالف در انجا که همچون سربازی جان بر کف به همراه امامش بود  و پس از شهادت ایشان چنان به دفاع از پیکر امام پرداخت و تنی چند را به شهادت رساند که گویی او را با امام بیعتی است ناگسستنی!و همین اسب موروثی پیامبر(صلی الله علیه) است که یال وپیشانی خود را به خون حضرت آغشته و خبر رسان شهادت سرورش برای اهل حرم می شود و اوج سعادت او آنجایی است که توان او را یارا نیست تا نظاره گر صحنه ی ذبح ذبیح بالقفا باشد زین پس عافیت اختیار کند! ذوالجناح حسین (علیع السلام) تا سه روز بعد از عاشورا آّب وعلفی نخورد و آنقدر سرش را به زمین کربلا کوباند تا که جان باخت و ازاو شنیده که با همهمه صیحه می گفت:الظلیمه الظلیمه لامة قتلت ابن بنت نبیها ..واینهاو خیلی های دیگر همان هایی است که ذوالجناح بظاهر حیوان به درکش رسید و کوفیان انسان نما رهی بدان نیافتند!حال اگر سالهاست که منطقیون انسان را حیوان ناطق نامیده اند پس حیوان را نیز باید همان انسان بی منطق و درک نامید و اگر فصل این اجناس نطق و فهم است چه باک که ذوالجناح را انسانی فراتر از انسان نامید ! وبالحق اگر نبود خواست خدا بر انجام رسالتی زینبی کاروانی برای اسیری نمی ماند و هما یال سرخ ذوالجناح آلت قتاله ی اهل حرم بود !

...پس حال تو ای وامانده از سنه ی شصت و یکم هجری دیگر بس است لاف یا لیتنی کنت معکم! یا جهادی حسینی کن یا رسالتی زینبی گرنه سرت را بر تنت شرم باد شرم باد شرم....!